Dolphin Address 24
16 oktober 2004
Nu heb ik al een aantal pogingen gedaan om de watervleugel op de markt te brengen. Allemaal via aardige, enthousiaste mensen met goede connecties. Helaas bleken ze of minder aardig, of was de connectie ondeugdelijk. En dan dacht ik maar weer: 'Ach, ik heb er zelf tenminste een heleboel plezier van.'
Maar dan groeide ik naar een nieuw model dat het nog weer beter deed. Ik wil dat dan delen en vind het helemaal niet verkeerd om daar aan te verdienen.
Mijn laatste ideeën spitsen zich toe op de uitvoering. De houten versies zijn zeer bewerkelijk en daardoor te duur. Bovendien zit er na de eerste weinig creatieve uitdaging meer in. Daarom heb ik iets met buizen bedacht.
Deze zomer heb ik het veel te druk met Dusty gehad, maar wel mijn ogen opengehouden voor mogelijkheden.
Een paar weken terug heb ik mezelf op een Ierse fluit getrakteerd. Een wonderschoon instrument en uiterst verfijnd afgewerkt. Dat leverde een onvermoed idee op: degene die de fluit, van een buis, had gemaakt kon me wellicht verder helpen met mijn watervleugel constructie.
Ik op pad. Eerst naar het 'Magnetic Music Cafe' in Doolin, waar ik de fluit had gekocht. De baas was uit en het meisje dat de koffie deed had geen idee waar ze vandaan kwamen. Maar de man die drie panden verder de muziek winkel dreef zou het zeker weten. 'In ieder geval niet hier in de buurt' zei deze, maar er waren hier wel andere instrument makers. Ik moest maar es gaan praten met Davy Spillane.
Ik wist even niet wat ik hoorde. Sinds 3 jaar draai ik bijna geen andere muziek op mijn autoradio dan van Davy. Vorig jaar heb ik een paar maal geprobeerd om met hem in contact te komen. Eigenlijk alleen maar om hem te zeggen dat ik z'n muziek zo mooi vind. Hij bespeeld de Uilleann pipes, een soort doedelzak, en de 'low flute'. Hij kan me als een zeemeeuw langs de kliffen van Moher laten scheren en met zijn muziek in mijn hoofd loop ik met gemak bij een berg omhoog. Ik ben een paar keer wezen zwemmen bij het werfje in Liscannor waar hij vaak aan zijn boot werkt, maar het enige wat ik ontmoette ware hele dikke zeebaarzen. Davy is vrijwilliger bij de kustwacht in Doolin en ik heb diverse leuke gesprekken gehad met de mannen, maar hij was er nooit bij.
Dat was boffen, nu had ik een pracht reden om hem te ontmoeten, want eigenlijk vind ik dat fan gedoe maar niks.
Adres van Davy wist ie niet. Maar dat hadden ze wel weer in het Magnetic Music Cafe. Meisje toe, waar woont Davy, wissenie. Maar wel, dat Davy, nota bene diezelfde avond om half 10 bij MacDermotts zou spelen!
Het waarheidsvermogen van het Ierse volk blijft me boeien.
Dus ben ik even wezen vragen bij mijn vroegere eetcafé. Welnee, Davy had al in geen tien jaar meer ergens dan ook in de buurt gespeeld. Dan maar naar de Coast Guard. Daarendaar. Maar een keer misgereden. Gigantisch huis, you can't miss it, indeed.
Niet thuis. Dan maar een briefje en toen scheurde ineens een soort Masserati om de hoek, kromde in de parkeerhaven en kwam tot rust.
(wordt vervolgd)
Jan Ploeg, Killohill, 16 oktober 2004
print versie