Dolphin Address 23
10 oktober 2004
Het was zo'n dag waarop ieder elkander feliciteerde met het waanzinnig mooie weer. Aan de hemel stond een kraakheldere zon en de wind rustte in stilte. Een koe stond te loeien en de echo spreidde zich over de hellingen van de Mount Moreen. Kraaien krasten als brekende dode takken.
Nadat de natuur twee weken lang haar woede gekoeld had, somber begeleid door het weerbericht op de buis, voelde het alsof we deze hemelse wending verdiend hadden. Met andere woorden: 'Dolfijn Dag!'
Op het struikelpad ontmoetten we een paar stralende mensen met veelbelovende gezichten: 'O ja, nou en of ze er is!'
Het water had de helderheid van opgeloste kalksteen en de wind liet het bij kabbelen. Enkele anderen vertrokken en Ute kwam uit het water. Ik zag Dusty's rugvin wegsnijden op een zwemminuut afstand. Voor haar.
We gleden het water in langs de badkuipgoot en ik sloeg mijn herkenningsritme op de kopsteen van Pollenawatch. Hoe verder je uit zwemt, hoe meer je in haar sonar bereik komt.
We waren gewaarschuwd voor de paarse kwallen. Ze zouden een soort elektrische schok veroorzaken gevolgd door een brandende pijn. Aanvankelijk voelde ik me behoorlijk ongemakkelijk in het water, want ze zwommen in grote getale. Ze leken onvermijdelijk en ik voorvoelde dat ze me zeker zouden raken als de dolfijn mijn aandacht zou verlokken. Als bloemen bezien waren ze echter helemaal te gek. Mijn zorgen namen inderdaad af toen de Zilveren Dame ons vereerde met haar aanwezigheid.
Hoewel ik in al mijn 12 dolfijnjaren meestal alleen met hen zwom, heb ik natuurlijk bij verschillende gelegenheden menselijke metgezellen gehad. Bijna zonder uitzondering kwam de dolfijn naar mij aan de andere kant van mijn partner. Met Verena is dit vrijwel iedere keer anders geweest. Dusty gaat minstens zo vaak direct naar haar als dat ze naar mij komt. Als ze bij haar is beperk ik mezelf tot toekijken en vice versa. Deze keer had ik nadrukkelijk het gevoel dat ze ons wilde samen brengen.
Geen jaloezie tegenover de partner van een 'reguliere' zwemmer, zoals als bron van agressie genoemd door
www.irishdolphins.com. Het gaf me een wonderlijk warm gevoel om te zien hoe ze met ons harmoniseerde.
Vorig jaar stond Verena op de Vijverrots toen ik naar haar toe zwom met Dusty. Ze legde toen haar snuit naast Verena's voeten en we voelden ons even familie, alleen samen.
Verena kreeg een striem van een kwal op haar lip, akelig, maar draaglijk. Ik had helemaal niks. Het aantal van deze kleine gruwels in aanmerking genomen was dit een grootse daad van onze beschermvrouwe.
Jan Ploeg, Killohill, 10 oktober 2004
print versie