Dolphin Address 24 2003
8 augustus 2003
De laatste anderhalve week heb ik dagelijks gezwommen. Van Bridie Beach naar Pollenawatch en weer terug. De afstand is ondergeschikt aan de stroming. Ik lig er ruwweg twee uur in en ik neem mijn tijd want er is veel te zien onderweg.
Behalve roggen, hondshaaien, lipvis, schelvis en spinkrabben heb ik nu ook al twee keer een kongeraal gezien en de tweede had waarschijnlijk een platvis in z'n bek en was zo dik als mijn kuit.
Ook de begroeiing is schitterend, vooral bij diepe spleten met zandbakjes als bodem, waarin dan weer perfect geslepen stenen liggen. Flottieljes zandalen, gesorteerd op grootte en wolkjes kleine roze visjes die iets is opgevallen wat mij ontgaat. En dan, een onverwachte symbiose: een kwalletje met een klein visje dat z'n uiterste best deed om in de fotoschaduw van z'n buddy te blijven.
Klik op de foto's voor een grotere versie
Ik heb er van genoten, zonder alles te willen begrijpen of te verklaren. Je komt gemakkelijk in de verleiding de welwillendheid van iets te 'begrijpen'. Het is moeilijk een uitgestoken hand te weigeren. Het is bijna een reflex om hem aan te nemen. Maar je moet je gedachten de gelegenheid geven te hergroeperen. Niet alles om ons heen is bedoeld of noodzakelijk. Sommige dingen zijn zichzelf, met of zonder retorisch kartelrandje.
Wij denken doorgaans dat we in één keer iets begrijpen. Maar wil je het dan iemand anders uitleggen, dan moet je gaan reconstrueren. Want het ging anders, bij stukje en beetje, onnavolgbaar en niet logisch. Omdat je hersenen, hoe gedisciplineerd, toch ook iets van een 'friendly wild dolphin' weg hebben en uitgesnuffelde delen hun eigen gehelen scheppen. Als het te mooi lijkt kun je maar beter een hekje toetsen.
Hoe vaker ik met Dusty zwem, hoe tastbaarder ze lijkt te worden, hoe meer grip ik op haar lijk te krijgen, dat alles wat ze doet zich zelf lijkt uit te leggen. Er zijn dingen veranderd. Dusty is gewond geraakt aan haar rugvin. Rechts, vlak onder de top, is een plakje afgesneden, waarschijnlijk door de schroef van een speedboot.
Met grote regelmaat komen snelle boten met drinkende bierbuiken die geen fuk om Dusty geven om met haar te klooien. Het is onbegrijpelijk dat dit mag. Het mag Ierland economisch dan voor de wind gaan, maar een niet onaanzienlijk deel van de bevolking zit wat dit soort dingen aangaat nog geestelijk in de ezelskar.
Dusty ragt nog steeds met speedboten mee, maar tegenover de zwemmers, de 'echte' mensen is ze afstandelijker geworden. Tegen over mij is ze al wel weer toeschietelijker geworden, maar ik moet het iedere keer eerst weer verdienen.
Het gebeurt nu dagelijks dat twee of drie speedboten of jetski's afmeren bij de slipway om tegen elkaar op te scheppen over het vermogen van hun boten, hoeveel ze kunnen zuipen zonder om te slaan en hoeveel spenen hun stiekeme vriendin heeft.
Tussendoor draaien ze even het gas open om Dusty af te matten, terwijl bij Bridie's beach, bij de Slipway, bij de Second cove en bij Pollenawatch tientallen mensen reikhalzend uitkijken naar een glimp van Dusty. Met deze boten en hun egotrippers hebben ze geen schijn van kans. Misschien zou County Clare hier es wat hekjes moeten toetsen.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 8 augustus 2003
print versie