Dolphin Address 19 2003
24 juli 2003
Meestal is het jakkeren om mijn gedachten bij te houden. Soms haal ik ze in en dan is het stilstaan. Stilstaan bij de angst dat het op en over is, dat ik nooit meer iets zal beleven, dat de moeite van het opschrijven waard is. Door onmacht ommuurt in mijn eigen leegte. Totdat spontaan een nieuw behagen aan mijn geest ontspruit en hopla, mijn pen is weer waar ik achteraan hol.
Toen ik nog geen Engels of Duits kende, dacht ik altijd, dat het 'weer' zo heette, omdat het elke dag weer was. Zelfs door de beregende autoruit tekent het hagelwit van de branding bijna venijnig af tegen zwarte golven en het grauw van de zwangerste luchten.
Gisteren zijn er een stel viezeriken wezen picknicken vlak bij mijn parkpeerplaats. Dat kon ik zien aan de rotzooi die ze hadden achtergelaten. Vlakbij me vormen stenen een vuurplaatsje, dat ik gebruik als vaste plasplek.
Zo hou je de rest schoon. Er lag daar zoveel Lithium opgeslagen, dat het vuur vanaf de maan te zien moet zijn geweest. Ik hoop dat het gesmaakt heeft. Aan het zout zal het niet hebben gelegen.
Wat zou Dusty doen als het regent? Het is natuurlijk wel zoet water en dat heeft ze nodig, als zoogdier. Ze maakt het zelf mondjesmaat aan, maar verhoudingsgewijs is het wel zwemmen in de woestijn. Zoet water drijft op zout water en mengt niet direct.
Ik heb de 'salincline', de zoutscheiding, wel gezien waar rivierwater in de zee stroomt. De bovenste waterlaag krijgt dan een vaselineachtig doorzicht. Zou ze dat er af kunnen romen, scheiden van het zout, door middel van sonische elektrolyse? Laat Fokko Huisman dit maar niet lezen, want waar ik de vragen stel geeft hij antwoord (en dat wil je niet weten).
En akoestisch, zouden ritmen en harmonieën samenspelen met de regenvlagen en de lengte/hoogte van de golven? Het zal niet te vergelijken zijn met hoe de regen over mijn autodak ranselt. En dat is al een behaaglijk geluid.
Na deze laatste woorden keek ik uit mijn achterraam en zag twee grove mannen in oplichtende overheidsovergooiers met grote rotsblokken de ingang naar de duinen versperren. Per onmiddellijk ben ik achter het stuur gesprongen en heb het terrein door de andere ingang verlaten. Even later werd deze ook afgesloten.
De truc nu is om vanavond, tegen donker een doorgang vrij te maken, maar er niet zelf te gaan staan. Op zich geen probleem. Als beeldhouwer heb ik tonnen verzet met behulp van een plankje, een balkje en een met water gevulde ronde fles. Het zal mij nieuw doen.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 24 juli 2003
print versie