Dolphin Address 17 2003
20 juli 2003
Woede, eenmaal opgewekt, bekoelt. Tenzij ze keer op keer de geest beklemd. Dan gaat ze een uitweg zoeken.
Ik zat weer es te genieten van het uitzicht op Mrs. Bridies onvolprezen 3D terras, toen ik een zucht hoorde, en nog een. Ze leken sterk op Dusty's ademhaling, zodat ik de weg ben overgestoken voor meer overzicht. Toen zag ik waar ik altijd overheen had gekeken. Tussen vervaarlijk hoge rotsen lag een liefelijk zandstrandje. Een fantastisch idee sprong als een dolfijn uit mijn voorhoofd. Als ik Dusty daar es aan kon wennen!
Mrs. Bridie had me al aangeboden dat ik gratis op het weiland achter haar huis kon parkeren. Dat zou niet alleen een bijzonder elegante manier zijn om mijn parkeerprobleem op te lossen (op max. 5 minuten lopen van het strandje), maar het zou ook een mooi gebaar richting B&B zijn. Die stuurde haar gasten volop naar Pollenawatch, waar dan minder dolfijn zou zijn.
En vandaag was het dan zover. Eerst duiklaarsjes op Bridie beach neergelegd, toen in pak en met watervleugel, monovin, masker, snorkel en sokjes langs de weg en via het hek naar Pollenawatch gelopen. Ter plekke m'n verstopte loodgordel bij het weitje gehaald en m'n schoenen en sokken terug verstopt. Er waren twee mensen in het water, maar geen dolfijn te zien.
Dat is toch geen verbeelding meer. Du moment dat ik mijn duikbril in de oksel van 'Head and Shoulders' sopte, fietste ze vlak voor het strand langs. Ik was nauwelijks kniediep of ze lag al te studeren hoe ik mijn monovin aandeed.
Achteraf gezien leek het alsof ik Woody Allen en Diana Keaton door Manhattan zag lopen: hyper in gesprek, soms struikelend of tegen liggers of elkaar botsend, dan blijft de een, dan weer de ander bij een etalage staan, maar boven de chaos en de hektiek, een krachtig verbond, een zichzelf niet zonder de ander kunnen zijn.
Tot vier keer toe ging ze vlak achter een rog zwemmen om die met een intens zoemen flipflapperend gek te maken. Puur om mij, en zichzelf, te plezieren. Soms flitste ze met haar buik omhoog rakelings onder me door, dan lokte ze weer in de diepte.
Ik had zo gerekend dat we het tij mee hadden. Het laatste stuk, dat ik nog niet kende, was erg mooi. Veel aparte perkjes, met diepe tussendoor partijen en veel meer vis dan ik gewend was. Dusty bleef vlak achter me hangen en inspecteerde uitgebreid mijn monovin. Even kreeg ik de indruk dat ik nu de rog was, maar ik zwom er geen slag harder om.
Klik op de foto voor een grotere versie (let op: 225 Kb)
Toen ik het baaitje van Bridie in zwom volgde ze tot kniediepgang. Daar heb ik haar volop aangehaald, even later bijgestaan door de buren van Bridie plus aanhang.
Ik steek doorgaans weinig tijd in tevreden over mezelf zijn, maar dit was een weergaloos sasje.
Jan Ploeg, Fanore Beach, 20 juli 2003
print versie