Dolphin Address 10 2003
7 juli 2003
Echt, ik hou van Ierland, maar ik zou nog veel meer van Ierland houden als er iemand opstond die ons van die ellendige midgets Verloste. En dan ook iets dat helpt, waar niet alleen maar aan verdiend wordt, maar dat een volledige doel-dood correlatie kent. Wij hebben toch meer, en vooral meer slechte hersens, dan zij. Dat zou moeten voorkomen dat volledige volksstammen machteloos in de lucht gaan staan meppen om tenslotte in volle paniek de oceaan in hollen.
Het is vooral het gigantische aantal, dat zich als een hongerige golf over je heen stort. Als je beter kijkt, zien ze er uit als miniatuur gevechtsvliegtuigjes, met de vleugels in een hoek van 90 graden en de punten steil omhoog. Heel oorlogszuchtig uit de oude doos.
Zoals alles in de natuur muteert, ondergaan ook deze ellendelingen een gedaanteverandering die in de lijn van hun kwade aanleg ligt. Ze worden kleiner. Je hebt zo langzamerhand een leesbril nodig om ze te vinden. Maar ik heb niet de indruk dat hun kaken kleiner zijn geworden. Wel, dat hun terreur zich verfijnd heeft. Ze kunnen wachten, bijvoorbeeld, tot je uitgekrabd bent.
Ooit zullen ze misschien zo klein worden, dat je er alleen maar aan hoeft te denken om ze te voelen. Nu al vormen ze naast een reële, ook een psychologische terreur.
Een van de weinige manieren om er een fors aantal van te pakken te krijgen is als ze de auto in vliegen. Want uiteindelijk willen ze allemaal weer naar het licht, buiten, en komen ze op het glas te zitten. Daar zijn dan mijn wrekende vingertoppen en is het een 'dead give away'. Maar eigenlijk wil ik er natuurlijk zo min mogelijk in de wagen hebben.
Soms stap ik nietsvermoedend uit de auto, kijk boven me en weet terstond: 'Ik ben niet alleen', alsof 'bite me' over m'n hele lichaam staat geschreven. Het zijn toch ook weer mooie momenten, waarin ik warm besef: 'Nederland is zo gek nog niet.'
(zie ook Dolphin Address 7, 2002)
Mrs. Brydies 3D terrace revisited
De golven vormen een levend raster, een ongeladen matrix, waar het onbewuste zich op projecteert. Als je even niks denkt (white out), volgt het momentum van je denken onbekommerde bewegingen. Opeens glijden golven opzij, met het gemak van het onmogelijke.
Wat er dan gebeurt is enkel achteraf en in droombeelden te beschrijven. En je hoeft er niet voor door je wimpers te kijken. Maar ìk weet: ik heb hier Spaanse galjoenen voorbij zien gaan, flatgebouwen in slow motion in elkaar zien vallen, Jezus van Nazareth op een ezel voorbij zien komen.
En dat allemaal bij een gewoon kopje thee. Met melk en suiker, dat wel.
Jan Ploeg, Fanore beach, 7 juli 2003
print versie