19 juli 2002
Vanuit mijn autopannetje in de duinen zie ik de dubbelcontouren van Connemara ragfijn in grijsblauwen uitgelicht door de ochtendzon. Het lijkt alweer een mooie dag te worden, maar ik moet altijd even wennen aan de hitte. Na een weekje Dingle ben ik nu drie dagen weer terug met Groningse Liesbeth en vriendin die mij komt assisteren. En Dusty heeft haar zeer goed ontvangen. Doorgaans is ze wat terughoudend tegenover nieuwkomers, maar Liesbeth zwemt ook met monovin en watervleugel en ze werd meteen in de familie opgenomen.
Dusty pendelde voornamelijk tussen ons heen en weer en omdat wij toch wel redelijk bij elkaar in de buurt blijven kan ik goed zien hoe ze Liesbeth benadert. Iets wat ik bij mezelf lang niet altijd kan vanwege het beperkte gezichtsveld van mijn duikbril, de speelse 'besluipingen' van Dusty en natuurlijk de afstand. Meestal komt ze vanonderopzij en steekt haar snuit even uit naar vlak aan Liesbeth's buik. Dat is een heel gerichte beweging die resulteert uit een tamelijk gecompliceerde aanzwemroute. We hebben nu drie opeenvolgende dagen met Dusty gezwommen en het viel ons allebei op dat ze met name gisteren (Donderdag, 18/7) erg vaak haar sonar gebruikte, ook naar mij toe, hoewel ze mij al veel langer kent. Het lijkt wel een beetje op het 'scratchen' van een grammafoonplaat.
Het 'dynamisch verstoppertje spelen' blijft toch een van haar lievelingsspelletjes. Dan zie je haar in een bocht wegzwemmen naar de vage verte en denk je door te kunnen rekenen waar ze ongeveer weer uit zal komen. En net als je verwacht dat ze daar tevoorschijn zal komen komt ze met een rotgang à la 'ikke lekker hier' van de helemaal andere kant aanstuiven. En als ik dan mijn hand naar haar uitsteek, dan blijft haar hoofd ter plekke hangen en zwaait haar hele lichaam door totdat, ze ligt in lijn voor mij en heel voorzichtig dichterbij en kom ik dan te snel bij haar dan deinst ze af, een beetje maar maar toch net wel die vingertop contact.
Maar de volgende keer komt ze vet naast me liggen, draait zich op haar zij en geniet met half geloken ogen als ik haar verwen met een borstvin massage. Soms draait ze zich met haar buik omhoog ('Miss Belly-up') en streel ik haar met meterslange halen. Ze kan haar huid samentrekken in minuscule ribbeltjes. Ik wou dat ik zo aan het water kon voelen. Woensdag had ik mijn rugvin aangegord. Ze zwom heel veel met me, maar dat doet ze al een hele tijd. Ik was het haast al vergeten, toen ik een zacht wrijven op mijn rug voelde. Her Silvership gaf me een 'physical'. Ze zal wel niet veel aan haar sonar gehad hebben en probeerde nu met haar snuit informatie uit deze zo vertrouwde vorm te winnen. En omdat die niet meegaf, ging ze wat harder duwen, totdat ze mij erbij door het water duwde. Een paar tellen maar, toen was haar nieuwsgierigheid bevredigd en taalde ze er niet meer naar.
Gisteren leek ze de hele rugvin vergeten. Evenals de watervleugels. Ik was eerst nog wel even bang dat ze Liesbeth's vleugel af zou troggelen, maar verder dan een wat timide belangstelling ging ze niet.
Het is de laatste dagen behalve zonnig, ook erg rustig weer geweest. Dat heeft zo z'n voordelen, je kunt veel gemakkelijker in en uit het water komen, soms is het water glashelder met twintig meter zicht, maar nu zweefden er grote hoeveelheden kwallen, waarvan vele heel verkeerde. Als je met Dusty door het water ligt te donderjagen is het bijna niet mogelijk om ze allemaal in de gaten te houden en een 'botsing' is dan ook vrijwel onvermijdelijk. Tenzij je een beschermdolfijn hebt. De eerste keer schrok ik toch nog toen Dusty op topsnelheid langs me zwiepte tot ik de grote bruinrode 'paddestoel' zag die in haar zog van mij af tolde. De tweede keer liet ik me van de diepte omhoog drijven en zou met een kwallehoed op mijn hoofd boven zijn gekomen als Dusty niet met een welgemikte mep van haar staart het gewrocht tot een klosje had opgewonden.
De meeste mensen blijven met haar aan de spiegel, maar ze weet dat ik ook veel duik en daar heeft ze gisteren heel duidelijk vorm aan gegeven. Ze gaat dan heel rustig naar een meter of drie, vier en gaat daar op me liggen wachten, terwijl ze naar me kijkt of het nog wat wordt. Als ik dan naar haar toezwem komt ze heel relaxed in de vinnen en dan zwemmen we samen een eindje op. Gisteren is ze tot twee keer toe vlak voor me naar boven gezwommen en op het laatste moment achterover, dus nog over mij heen gesprongen. Eerst was ik daar niet op verdacht, maar de tweede keer vond ik het prachtig, zo'n 'loop de loop'. Maar de 'Prix d'Elegance' gaat naar toen ze vertikaal op haar snuit ging 'staan' en een hele pirouette draaide. Applaus voor Dusty!!!
Omdat Liesbeth haar bevindingen en gevoelens in een gedicht heeft vastgelegd heb ik haar uitgenodigd als mijn eerste gastschrijfster op Dolphin Address:
Geestrijke wateren
Grijs strijkt de adem van de zee
onder me door
Ik duik onder, proef zout en stromen
met mijn huid
Groen welft de bodem met kelp en wier
Zelfs licht en donker golven
Te licht bevonden ben ik voor het
eeuwig waterlaten
lood neem ik mee als wisselgeld
voor de zee
Ik meet me vinnen aan en een dikke huid
ben klaar voor de geest van de zee
Zij wacht op mij en samen duiken we onder
We zijn elkaar nog vreemd
Ik weet niet of zich een luik zal openen
en waarheen dat leiden zal
Zal het leiden naar niets, blijf ik slechts
een toevallig passant onvoldoende zout
voor de zee
Met mijn nieuw verworven attributen
duik ik onder als walvis, draai met de golven
Nieuwsgierig goedmoedig als een moeder
volgt een donker oog mijn gestuntel met het water
Geamuseerd schiet ze langs me heen
net buiten bereik
Er is een blik in mijn nek, een neus tegen mijn vinnen
langs mijn lijf nu dat ik speel met een geest uit de zee
Maar zij kan blijven terwijl ik gaan moet
uit het licht van de zee
Terug naar mijn zware aarde waar de lucht licht is
de aarde mij tot zich trekt
Liesbeth Cavé
Dolphin Address 16, 19 juli 2002
print versie